Categorie: Weblog

Het UWV heeft sinds oktober 2005 een proef gedaan met het oplossen van bezwaarzaken door middel van mediation in plaats van de gebruikelijke bezwaarprocedure.
Eerder was al een soortgelijke proef gedaan met mediation bij bezwaarzaken uitsluitend in het kader van de WW, die uiteindelijk in november 2005 tot landelijke invoering hiervan heeft geleid.
Nu is gebleken dat deze vorm van conflictoplossing bij de afhandeling van bezwaarzaken in het kader van de WW goed werkt en ook de proef met mediation bij bezwaarzaken in het kader van de WAO en de Ziektewet een succes is gebleken, heeft het UWV besloten mediation ook voor deze laatste bezwaarzaken landelijk in te voeren. Dit alles om de klantgerichtheid te verbeteren.

Bij mediation wordt door een onafhankelijke mediatior getracht in overleg met de partijen tot een oplossing te komen. De eventuele uitkomst is bindend.

Uit de laatste proef is gebleken dat de bezwaarzaken die door middel van mediation worden afgewikkeld, sneller, minder juridisch en toch succesvol tot een einde worden gebracht. De proef is uitgevoerd in 4 kantoren van het UWV, waarbij in totaal 800 klanten die bezwaar hadden gemaakt tegen een beslissing van het UWV door medewerkers van het UWV zijn benaderd om samen tot een oplossing te geraken.
De wettelijke termijn van de bezwaarschriftprocedure is 13 tot 17 weken, terwijl de “proefzaken” vier tot zes weken minder tijd in beslag namen.

Mocht het uiteindelijk niet tot een oplossing voor het conflict leiden, dan zal de gebruikelijke juridische procedure voortgezet (kunnen) worden. Het “mediationdossier” zal in dat geval buiten de bezwaarschriftprocedure en dus vertrouwelijk blijven.

Uit een onlangs gepubliceerde uitspraak van het Hof Amsterdam blijkt dat een Arbo-dienst aansprakelijk kan zijn voor de door een organisatie geleden schade wanneer de Arbo-dienst geen adequate verzuimbegeleiding heeft geboden.

Langdurige ziekte van een werknemer is voor werkgevers een kostbare aangelegenheid: naast de loondoorbetalingsverplichting gedurende twee jaar, lijdt de werkgever zogeheten pemba-schade in het kader van de gedifferentieerde premie WAO (oude ziektegevallen) of WIA (nieuwe ziektegevallen). Daarnaast dienen natuurlijk nog de loonkosten of overwerkkosten betaald te worden voor werknemers of invalkrachten die het werk van de zieke overnemen. Werkgever zien zieke werknemers dan ook om méér dan een reden het liefst snel weer op de been. De Arbo-dienst is de aangewezen instantie om de reïntegratie van de werknemer naar de werkvloer te begeleiden.
Op grond van het contract dat tussen deze werkgever en haar Arbo-dienst was gesloten mocht de werkgever vrij vergaande inspanningen van de Arbo-dienst verwachten, vergelijkbaar met de inspanningen waartoe een werkgever inmiddels, sinds invoering van de Wet Verbetering Poortwachter, wettelijk is verplicht. Aangezien dit ziektegeval van 2001 dateert was die wet daarop niet van toepassing.

De Arbo-dienst heeft geprobeerd zich te verschuilen achter het feit dat de werkgever “méér van haar vroeg dan de wet”. Dat dit haar niet heeft mogen baten zal geen verbazing wekken; zij had immers jegens deze werkgever een contractuele verplichting tot het “vroegtijdig, actief aan de slag gaan”, waaronder kennelijk expliciet het opstellen van probleemanalyse en re-integratieplan, het begeleiden naar ander passend werk en dergelijke werd verstaan.

Het Hof heeft in deze zaak vastgesteld dat de Arbo-dienst niet aan haar contractuele verplichtingen had voldaan nu er geen huisbezoek was afgelegd, er geen probleemanalyse was opgesteld, er geen inhoudelijk reïntegratieplan was en door de arbo-dienst ook geen andere adequate maatregelen waren genomen om te voorkomen dat de werknemer langdurig zou uitvallen. Op voortdurende verzoeken van de werkgever om tot actie over te gaan was überhaupt niet gereageerd.

Toen vaststond dat de Arbo-dienst niet aan haar verplichtingen had voldaan, kwam de vraag aan de orde of de schade die de werkgever heeft geleden door de langdurige uitval van de zieke werknemer, is toe te rekenen aan de arbo-dienst en zo ja welke schade toewijsbaar is.
Het Hof heeft overwogen dat de schade toerekenbaar is, nu de Arbo-dienst zelfs niet stélde dat de schade ook zou zijn ontstaan als zij wel vroegtijdig actief maatregelen had genomen ter voorkoming van langdurige uitval. Het verband tussen het wanpresteren en de schade is dus zonder meer aangenomen.

Tot slot resteerde de vraag welke schade toewijsbaar is. Het Hof heeft overwogen dat zowel loonschade, rente over de loonschade en de gevorderde schadevergoeding voor de tijd die de werkgever aan de kwestie heeft moeten besteden, toewijsbaar zijn. Daarbij is vastgesteld dat de schade niet eerder is ontstaan dan vanaf het moment dat de Arbo-dienst actief had moeten worden. Dat is dus in de regel niet vanaf de eerste ziektedag. De zogeheten Pemba-schade is niet toewijsbaar.

Deze uitspraak biedt voor werkgevers perspectief: in het geval een Arbo-dienst wanprestatie pleegt kunnen mogelijk de hoge kosten daarvan op deze dienst worden verhaald.
Wel past hier een belangrijke slag om de arm: uit de uitspraak blijkt dat deze Arbodienst niet alleen slechte service bood, maar ook slecht procedeerde: de ergernis bij het Hof over slecht uitgewerkte en niet onderbouwde verweren en stellingen is duidelijk waarneembaar. Ontevreden werkgevers dienen er dan ook rekening mee te houden dat zij in een procedure tegen hun Arbo-dienst het moeilijker zullen krijgen dan de onderhavige werkgever; zij zouden wel eens meer moeten bewijzen. Het bewijs dat een werknemer eerder had kunnen hervatten wanneer de Arbo-dienst naar behoren had gefunctioneerd is naar alle waarschijnlijkheid normaalgesproken niet eenvoudig te leveren.

De kantonrechter te Heerlen heeft in een onlangs gepubliceerde uitspraak een werkgever veroordeeld tot vergoeding van schade van een werknemer die burn out klachten had gekregen nadat hij acht jaar lang extreem lange werkweken maakte bij een broodfabriek. De werknemer kon 's avonds en 's nachts worden opgeroepen, terwijl hij de volgende ochtend geacht werd gewoon op zijn werk te komen.
Over de hoogte van het schadebedrag wordt nog geprocedeerd. Volgens de advocaat van de werknemer kan zijn cliënt enkele tonnen tegemoet zien.

Het is, anders dan de meeste media berichtten, niet de eerste maal dat er een schadevergoeding aan een werknemer met burn-outklachten is toegekend. In een eerdere bijdrage hebben wij bericht over een zaak bij de Rechtbank Middelburg waarbij schadevergoeding is toegekend aan een werknemer met burn-outklachten. In andere zaken zijn er schikkingen getroffen, waarbij werkgevers werknemers smartengeld betaalden.

Er lijkt dus een zekere trend te signaleren. Bij het Bureau Beroepsziekten van de FNV, dat de werknemer juridische bijstand verleende, zijn volgens directeur Jan Warning nog dertig andere zaken aanhangig. Om schadevergoeding toegekend te kunnen krijgen moet een werknemer niet alleen moet aantonen dat hij schade heeft geleden als gevolg van zijn werkzaamheden, maar ook dat de werkgever zich niet aan zijn zorgplicht heeft gehouden.
De werknemer in deze zaak heeft dat kennelijk aannemelijk weten te maken door middel van een deskundige. De werkgever is daarop belast met een bewijsopdracht om de onjuistheid van de stellingen van de werknemer aan te tonen. Hij is daarin niet geslaagd, hij heeft het zelfs bij voorbaat opgegeven: blijkens de uitspraak heeft hij van het horen van getuigen afgezien.