Arbeidsmarkt in balans

Medio 2015 zijn er diverse belangrijke wijzigingen in de arbeidswetgeving doorgevoerd. De bekendste waren het invoeren van een lijstje ontslaggronden, de introductie van een wettelijke transitievergoeding, en het beperken van de periode waarin op basis van tijdelijke contracten kan worden gewerkt tot twee jaar.

Niet al die wijzigingen zijn even populair; het feit dat alleen nog beeindigd kan worden wanneer de werkgever kan bewijzen dat er sprake is van een situatie die aan één van de in de wet omschreven ontslaggronden voldoet blijkt in de praktijk voor problemen te zorgen. Werkgevers slagen vaak niet in het leveren van het gevraagde bewijs, en dan kan de rechter niet ontbinden, óók niet wanneer eigenlijk iedereen wel duidelijk is dat de arbeidsovereenkomst geen enkele toekomst heeft.

En het feit dat werknemers niet langer dan twee jaar op basis van tijdelijke contracten voor een werkgever mogen werken heeft er, zoals destijds al werd gevreesd, inderdaad toe geleid dat er nu juist eerder afscheid wordt genomen van werknemers dan in de periode dat er nog gedurende drie jaren achtereen op basis van tijdelijke contracten mocht worden gewerkt. Daarbij speelt ook mee dat na twee jaar er bij ontslag een transtievergoeding verschuldigd raakt.

Er ligt nu een wetsvoorstel met de fraaie titel “Arbeidsmarkt in balans“, waarin wordt geprobeerd een aantal oplossingen voor geconstateerde probelemen te bieden.

Zo is het de bedoeling dat er een extra ontslaggrond aan de wet wordt toegevoegd, de zogenaamde “i- grond”, die in zal houden dat er ook beeindigd kan worden wanneer er sprake is van een combinatie van factoren, die ieder voor zich onvoldoende grond voor beeindiging zouden zijn, maar gezamelijk wel de conclusie kunnen dragen dat van de werkgever niet gevergd kan worden dat deze de arbeidsovereenkomst laat voortduren.

De maximale gezamelijke duur van tijdelijke contracten zal, als de wet wordt aangenomen, teruggaan naar drie jaar, en de transitievergoeding zal voortaan verschuldigd zijn ongeacht de duur van de samenwerking. Vaste contracten worden verder aantrekkelijker gemaakt door een lagere ww premie (althans een hogere voor een tijdelijk contract), en de mogelijkheid van een langere proeftijd.

Ook zou nu eindelijk de al lang geleden toegezegde compensatie van transitievergoedingen betaald aan langdurig zieke werknemers wettelijk geregeld worden.

Het wetsvoorstel is nog maar in een pril stadium, dus het staat nog te bezien of hij in volle omvang de status van wet haalt. Het FNV heeft al aangekondigd niet enthousiast te zijn.

De bedoeling is dat de wet in zal gaan in januari 2020.