icon

De minderjarige "dievegge" en de betalingsregeling

Naar aanleiding van een bericht in de krant over een minderjarige werknemer heb ik van een aantal werkgevers vragen gekregen. Een minderjarige werknemer zou bij haar werkgever hebben gestolen; de werkgever had een betalingsregeling met haar gesloten maar uiteindelijk werd die regeling door de rechter vernietigd. De werkgever moest bovendien loon betalen. De teneur van (en de kop boven) het bericht was dat de werkgever een dievegge moest betalen. Dat riep uiteraard vragen op.

Wat was er aan de hand? Een werkneemster – minderjarig dus – werd door haar werkgever van het stelen van spullen uit de winkel, die ze vervolgens meenam of aan andere meegaf. Zij was over die verdenking gehoord, en had een bekentenis afgelegd. Zij bekende daarbij dat de goederen die ze had weggenomen € 11.000,- waard waren, en tekende een terugbetalingsregeling voor dat bedrag. Ze werd (uiteraard) ook op staande voet ontslagen, en het eerste deel dat zij moest betalen werd verrekend met het laatste loon dat ze nog tegoed had. Vervolgens kwam de werkneemster de betalingsregeling niet na.

De werkgever vorderde bij de rechter nakoming van de regeling, maar de werkneemster – inmiddels wél meerderjarig – beriep zich erop dat zij ten tijde van het tekenen van de overeenkomst nog minderjarig was, en dat die overeenkomst daarmee vernietigbaar was nu zij voor het tekenen van die overeenkomst geen toestemming had van haar wettelijk vertegenwoordiger. Daarin kreeg zij van de rechter gelijk. Omdat het beroep op vernietiging van de betalingsregeling slaagde hoefde ze niet te betalen, en verviel (dus) ook de verrekening van haar laatste loon met de (veronderstelde) schuld.

Betekent dit nu dat je met minderjarigen nooit overeenkomsten kunt sluiten zonder dat hun ouders (of andere wettelijk vertegenwoordigers) meetekenen? Nee, maar enige oplettendheid is wel vereist. De wet (om te precies te zijn: art. 1: 234 B.W. – een makkelijk te onthouden nummer) bepaalt dat een minderjarige inderdaad toestemming van zijn wettelijk vertegenwoordiger nodig heeft voor het aangaan van een overeenkomst, maar dat die toestemming geacht wordt te zijn verleend als het gaat om overeenkomsten waarvan gebruikelijk is dat minderjarigen van die leeftijd die zelf sluiten. Wat zijn dat voor overeenkomsten? In elk geval, zou ik zeggen, de arbeidsovereenkomst voor dit soort werk, de aanschaf van een mobieltje wellicht, maar in elk geval niet, stelt de rechter, het accorderen van een betalingsregeling voor een bedrag van € 11.000,-. (Wel een beetje opmerkelijk: de werkneemster werd een paar maanden na dit voorval meerderjarig, dus je zou best kunnen zeggen dat dit voor iemand “van die leeftijd” toch weer niet ongebruikelijk was – maar daar denkt de rechter dus anders over).

Wat misschien bij de rechter wel heeft meegespeeld is het feit dat de werkneemster door de kinderrechter uiteindelijk is vrijgesproken van de beschuldiging van diefstal. Daarover is verder niets bekend (althans niet gepubliceerd), maar het roept dus de vraag op of zij wel een dievegge ís, zoals staat in de krantenkop.

De vraag die ik kreeg naar aanleiding van het artikel was vooral: kunnen we nu wel of niet met alleen een minderjarige afspraken maken? Het antwoord is dus ja – als het maar normale afspraken, waarbij “normaal” staat voor “gebruikelijk”.


Arco Siemons is niet meer werkzaam bij Wieringa Advocaten. Indien u een vraag heeft naar aanleiding van deze blog dan kunt u zich wenden tot onderstaande contactpersoon van het praktijkgebied arbeidsrecht.

Heeft u vragen?

Dit veld is bedoeld voor validatiedoeleinden en moet niet worden gewijzigd.
De minderjarige "dievegge" en de betalingsregeling

Schrijf u in voor onze nieuwsbrief

Schrijf u in voor onze nieuwsbrief