icon

Commotie rond ontslaguitkering bij zorginstelling: terecht?

De afgelopen week ontstond (wat) commotie rond de vertrekregeling voor een ex-directeur van een autismecentrum. Deze had – zo bleek uit de recent gepubliceerde jaarstukken – in 2014 een vertrekvergoeding van ruim € 180.000,-. De kritiek in de media richtte zich onder meer op het feit dat dit bedrag ruimschoots hoger is dan het maximum dat de Wet Normering Topinkomens stelt voor ontslagvergoedingen. Dat maximum is namelijk € 75.000,- (of een jaarsalaris als dat lager is). Is de kritiek, voor zover gebaseerd op het maximum in de WNT, terecht?

Als je naar de letter van de wet kijkt: nee. De stelling dat de ontslagvergoeding hoger is dan het maximum van de WNT is op zich juist, in die zin dat tegenwoordig geen hogere vergoeding meer mag worden overeengekomen. Diezelfde wet bepaalt echter ook dat afspraken die vóór inwerkingtreding van de wet zijn gemaakt, gedurende een overgangsperiode worden gehonoreerd. Dat geldt voor salarissen die boven het bezoldigingsmaximum liggen, en ook voor afspraken rond ontslag.

De berichtgeving over de vertrekregeling illustreert hoe groot de invloed van de WNT is op het debat over beloningen en vertrekregelingen. Eind verleden jaar kopte een landelijk dagblad dat Rotterdam topinkomens in de zorg “strafte” door instellingen te korten als hun bestuurders meer verdienden dan een minister, wat in Rotterdam nog veelvuldig voorkwam. Uiteraard, zou ik zeggen, want dat is in de WNT ook zo geregeld: afspraken worden nog een vast aantal jaren gehonoreerd (afhankelijk van de situatie – dat overgangsrecht is vrij ingewikkeld omdat de WNT ondertussen ook is aangepast). De wethouder stelde bij de maatregel dat de maatschappelijke discussie over topinkomens bij de verschillende zorginstellingen kennelijk onvoldoende was geland. De wet zélf was bij de wethouder kennelijk nog niet geland, althans niet in volle omvang.

Hetzelfde doet zich nu weer voor rond de vertrokken directeur van het autismecentrum. Die ligt inderdaad boven het maximum van wat nu mag worden afgesproken. Daarmee is echter helemaal niet gezegd dat die uitkering op wat voor manier dan ook strijdig is met de wet, als deze uitkering – zoals de raad van toezicht stelt – eerder is afgesproken. De WNT heeft een midden gezocht tussen het beperken van salarissen in de (semi)publieke sector (waar natuurlijk veel voor te zeggen is, zij het dat over de redelijkheid van het maximum zelf nog behoorlijk wat discussie mogelijk is) en één van de fundamenten van ons recht, te weten het uitgangspunt “afspraak is afspraak”. Dat over die uitkering twijfel is “gezien de maximale ontslaguitkering in de WNT” klinkt misschien goed, maar lijkt meer stemmingmakerij dan zorgvuldige berichtgeving.


Arco Siemons is niet meer werkzaam bij Wieringa Advocaten. Indien u een vraag heeft naar aanleiding van deze blog dan kunt u zich wenden tot onderstaande contactpersoon van het praktijkgebied zorg.

Heeft u vragen?

Dit veld is bedoeld voor validatiedoeleinden en moet niet worden gewijzigd.
Commotie rond ontslaguitkering bij zorginstelling: terecht?

Schrijf u in voor onze nieuwsbrief

Schrijf u in voor onze nieuwsbrief